ΛΕΟΝΤΟΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Πονεί. Να σου πω εν πονεί, εν ψέμα. Νιώθω σαν στέκομαι να ήρτεν να με ήβρεν ένα βέλος πασ’το στέρνο

Κι’ όσο μιλούν για τους καιρούς που άλλαξαν και πως οι δικοί μας πρόδωσαν, να θυμάστε τους ρομαντικούς, όσους ποτέ

Λένε, πως είμαστε οι ιστορίες μας και ίσως αξίζουν λίγο, αν έχουν έστω έναν αποδέκτη που θα τις νιώσει. Μα

Είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο και απλά ακολουθήσαμε το τραγούδι.  Πως να μην το κάναμε άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από

Ξυπνώ αργά, κομμάτια και βήμα βήμα κατευθύνομαι στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.  Είχα ένα όνειρο παράξενο, κάτι με μπερδεύει πάλι

Όσοι σ’ άγγιξαν κάηκαν, μα εμείς ζεσταινόμαστε με τον άπλετο ρομαντισμό σου κάθε μέρα. Μας είπανε τρελούς μα εμείς σ’

Αδέρφια μου που ξεκίνησαν πρόσφατα την αποχή ένεκα της κάρτας οπαδού, συχνά πυκνά με ρωτούν πως αντέχω μακριά της, αφού

Πάνω από το κουφάρι των ιδεών μας κάποιοι χορεύουν, κι’ άλλοι μετράνε χρήματα.  Οι χειρότεροι εξ’ αυτών είναι όσοι τάχα

Δεκαπέντε παιδιά συνελήφθησαν εντελώς άδικα, εδώ και τόσους μήνες (19!) ταλαιπωρούνται σε δικαστήρια και αστυνομικά τμήματα εξαιτίας του τρομονόμου.  Δεκαπέντε

Δεν σταμάτησα να γράφω, σταμάτησα να ελπίζω.  Για την ΑΕΛ, για τον αθλητισμό, για καθετί αγνό.  Σταμάτησα να βλέπω φως