«Το σπίτι που μεγάλωσα…» [Ο Λεμεσιανός]
Πάει καιρός να νιώσω την ανάγκη να γράψω για διάφορα για την ΑΕΛάρα μας. Όχι ότι έσβησε το πάθος, η αγάπη ή η λατρεία για την ΑΕΛ, αλλά διάφορες καταστάσεις και νέα δεδομένα στη ζωή του καθενός επηρεάζουν. Όμως, νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ανάγκη να μοιραστώ λίγες σκέψεις με τους περήφανους και ανυπότακτους εκεί έξω ΑΕΛίστες.
Έβλεπα λίγο μετά τη συνέλευση της Τετάρτης διάφορες φωτογραφίες από το αρχείο μου. Μερικές από πορείες, μερικές από τα pyro στους δρόμους, άλλες από το γήπεδο που τόσο νοσταλγούμε και αναπολούσα στιγμές. Όλες ετούτες οι νύχτες είχαν δύο κοινές αφετηρίες, μια πραγματική και μια ιδεατή. Όλα ξεκινούσαν πάντα από την αδιάκοπη αγάπη μας για την ΑΕΛ και όλα αρχινούσαν πάντα από το σπίτι μας στον Εναέριο.
Δεν είμαι πολύ μεγάλος για να πρόλαβα το Λούκας και εκείνες τις θρυλικές εποχές της ιστορίας του ΣΥ.Φ.ΑΕΛ. Όμως, νιώθω τυχερός γιατί όπως πολλές γενιές λεόντων μεγαλώσαμε στον Εναέριο. Εκεί ήταν το σπίτι μας, η σπηλιά μας. Εκεί όπου σκύβοντας πάντα για να μπεις μέσα, υποκλινόσουν στον μεγαλείο του ΑΕΛισμού. Εκεί που τα άφηνες όλα έξω, καθόσουν στο μπαρ δίπλα στον αδελφό σου και ξεχνούσες τα πάντα, κρατούσες μόνο την ΑΕΛ.
Θυμάμαι αμυδρά το 2006 και τους τρελούς που χάλασαν την πρώτη φιέστα. Η συνήθεια που έγινε λατρεία. Το 2009, εκεί στην Τζον Κένεντι πριν τον καταραμένο τελικό, νομίζαμε το σηκώσαμε. Το 2010 υποκλίθηκε μπροστά μας ολόκληρη η αστυνομία της Κύπρου ζητώντας ανακωχή. Το 12 δικαιώθηκαν τα όνειρα μας. Το 13, το 15, το 17…υποτάξαμε τους πάντες ξανά και ξανά. Θυμάμαι το 19, με το Κύπελλο στον ουρανό της πόλης το ατέλειωτο μεθύσι μας. Θυμάμαι και άλλα πολλά, νύχτες ατέλειωτες, ξημερώματα, Μητροπάνος, Καζαντζίδης, ΑΕΛοτράγουδα. Θυμάμαι τα καρναβάλια κάθε χρόνο, τα pre-game, τον χαμό πριν από κάθε αγώνα.
Πολλά δε βγάζουν νόημα. Πως να μπορέσεις να βάλεις στη σειρά ότι στο κράτος μπανανία που ζούμε θέλουν να κλείσουν το σπίτι μας. Τους ενοχλεί, δεν συνήθισαν κανέναν να σηκώνει κεφάλι και να στέκεται απέναντί τους. Έρχονται και πιο δύσκολα, δεν θέλουν Συνδέσμους στα πόδια τους για να μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, εντός και εκτός γηπέδων. Να αποχαυνώσουν και τους τελευταίους που αντιστέκονται. Να πάρουν όμως απάντηση. Δήμαρχοι, Αστυνόμοι, γραβατωμένοι, δικαστές και λοιποί παρατρεχάμενοι ήρθε η ώρα να αντιληφθείτε με ποιους τα βάζετε. Το ΣΥΦΑΕΛ δεν είναι υπόθεση λίγων, είναι υπόθεση όλου του μεγάλου κόσμο της ΑΕΛ. Ώρα για απάντηση
Και θα την πάρουν. Το Σάββατο το απόγευμα έχουμε ραντεβού με την ιστορία. Από τους μεγαλύτερους αγώνες που δώσαμε ποτέ. Το σπίτι μας στον Ενάεριο δεν κλείνει που να φακκούν πάνω κάτω. Το χρωστάμε τους ιδρυτές μας, στους πατεράδες μας και στα παιδιά μας. Όποτε δώσαμε τη μάχη ενωμένοι, δε μας νίκησε κανείς. Για την ΑΕΛ μας.
Και ενόσω ξημερώνει Σάββατο και θα έρχεται το απόγευμα, θα τραγουδώ να το ακούσουν όλοι…
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΚΤΗΚΑ
ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΣΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΝΤΑ ΥΨΩΝΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤA