Ο τελευταίος των … ρομαντικών -Π.Σ-
Κι’ όσο μιλούν για τους καιρούς που άλλαξαν και πως οι δικοί μας πρόδωσαν, να θυμάστε τους ρομαντικούς, όσους ποτέ δεν τα παράτησαν, ποτέ δεν κιότεψαν και πάντα κρατούσαν τον ιστό να ανεμίζει η σημαία, η σημαία της πατρίδας μας ΑΕΛ.
Αυτής που χωράει όλους τους εξεγερμένους και αδικημένους, όλους όσους παρατάσσονται με σφιγμένες γροθιές μπροστά στην εξουσία και χέρια καθαρά και πρόθυμα να βοηθήσουν ή να σηκώσουν τον αδύναμο, τον κυνηγημένο. Θεριά με τα θεριά. Άνθρωποι με τους Ανθρώπους.
Για κάθε ένα που ξεχνά από που ξεκίνησε και από που τραβάει σκούφια του, γι’ αυτόν που με τα χρήματα πλυντήριο έβαλε στο μυαλό και στην καρδιά του. Που ξέχασε και συμβιβάστηκε. Που πέθανε για να υποταχθεί.
Που πλέον δε θυμάται τη Γιώργου Θυρώτου, το «βοηθητικό», τις φτωχογειτονιές της Λεμεσού, τις λάσπες στα παπούτσια και τις κίτρινες ξεβαμμένες φανέλες. Γι’ αυτούς που όσο μεγάλωναν τον λογαριασμό τους, μίκραιναν, μίκραιναν τόσο που μπορεί να μην τους θυμάσαι. Μα να θυμάσαι τους ρομαντικούς που ποτέ δεν κρύφτηκαν.
Πάντα μπρος σε κάτι τέτοιους που σε μετρούν με την τσέπη και αρκούνται στο ”μα οι καιροί αλλάζουν”, ”μα οι ιδέες σας εν θα σας δώσουν να φάτε”, πάντα θα ξεφυτρώνουν Παλάλες, πάντα θα ξεφυτρώνουν γίγαντες που όσα λόγια κι’ αν αναμασήσουν να τους φέρουν στο ύψος τους αυτοί θα πυκνώνουν, θα δυναμώνουν και θα γράφουν ιστορία.
Κάτω απ’ τα καλάθια του Γ’ Δημοτικού στο κέντρο της πόλης, ρίχναμε άτσαλα τις καλαθιές με την αδερφή μου, φωνάζαμε ονόματα παικτών της τότε εποχής. Αν κάποιος περνούσε απ’ εκεί σίγουρα θα μας περνούσε για τρελούς κι’ ας ήμασταν παιδιά. Φανέλες της ΑΕΛ, μπάλες φθαρμένες και αγωνία μέχρι τον επόμενο αγώνα. Ο «Παλάλας» εκτελούσε τα περισσότερα σουτ.
Πλέον τα γήπεδα άδειασαν, το πιο πιθανό όλο και λιγότερα παιδιά θα έρχονται σε επαφή με την καλαθόσφαιρα ή τον αθλητισμό, οι εξουσιαστές του τόπου αποφασίζουν και εμείς πρέπει να σκύβουμε κεφάλι … λένε. Ας αποφασίζουν, εδώ, εμείς αποφασίζουμε για τις ζωές μας. Η τιμητική του Γιώργου πέρασε στην ιστορία, όχι μόνο για το αντίο αλλά και για το ξεβράκωμα του φασιστικού τρομονόμου από τα λιοντάρια στην κερκίδα που έμαθαν πως ΑΕΛ σημαίνει πρώτα αντίσταση. Κι’ αν υποσυνείδητα σας θυμίζει το ”οι άλλοι οπαδοί πάνε μόνο εμείς δεν πάμε”, είναι γιατί η ΑΕΛ σημαίνει πολλά περισσότερα που κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν.
”Παλάλας, Παλάλας έχει την μπάλα, ελίσσεται, σουτάρει και μεεεεεσα” … φυσικά δεν ήταν ο Παλάλας, μα ο Παλάλας ήταν ένας από εμάς. Ο Παλάλας γεννήθηκε, έζησε και παρέμεινε ένας από μας. Ένας τρελός, ρομαντικός που μέσα στο γήπεδο κατέθετε ψυχή και σώμα.
Την επόμενη φορά που θα σου πουν, συμβιβάσου με το σήμερα, μάζεψε λεφτά πολλά, στοίβαξε, βολέψου, γίνε κάτι που δεν είσαι, το ζητά η εποχή και οι άνθρωποι σου. Να θυμάσαι, μην ξεχάσεις όπως ξέχασαν άλλοι … ζήσε μην σέρνεσαι.
Γιώργο, ήσουν ίσως ο τελευταίος δικός μας που αποχαιρετήσαμε. Δε θα νιώσουμε ποτέ πως είναι να σε υμνούν τόσα στόματα, μα χθες πρέπει να έζησες κάθε στιγμή περήφανα, το δικαιούσαι και το κέρδισες, γιατί έπαιξες δίκαια και ζώντας, γιατί έπαιξες και έζησες, ποτέ σου όμως δεν σύρθηκες.
Γιατί οι αγαπές μπαίνουν πάντα πρώτες, μπροστά – μπροστά, κι’ αμα ξέρεις ν’ αγαπάς είσαι καταδικασμένος να μένεις στην ιστορία.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Π.Σ