Μάριος Νικολάου: ” Η ΑΕΛ είναι ιδεολογία δεν είναι απλώς μια ομάδα”

Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Μάριος Νικολάου στον Αντρέα Οδυσσέως για το περιοδικό Inside, ο αρχηγός της ομάδας μας μίλησε για πολλά και διάφορα θέματα σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη. 

Αναδημοσιεύσουμε αναλυτικά τη συνέντευξη, μπράβο στα παιδιά για την όμορφη συνέντευξη:

Γνωρίζεις ότι το επίθετο σου είναι το πιο πολυτραγουδημένο μέσα στη Λεμεσό τα τελευταία χρόνια;

Το να φωνάζει μία κερκίδα το όνομα σου εκτός από απίστευτο ντοπάρισμα και φοβερή αίσθηση, που δεν περιγράφεται με λέξεις, είναι πολύ τιμητικό για μένα.

Τελικά όντως ήταν το highlight της καριέρας σου να σηκώσεις το πρωτάθλημα;

Μπορώ να πω πως ναι. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος με μία ομάδα όπως την ΑΕΛ, με τόσο μεγάλη ιστορία που της έλειπε πολύ ένας τίτλος και εγώ σαν αρχηγός να σηκώνω το πολυπόθητο πρωτάθλημα, αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορούσε καμία άλλη στιγμή να ήταν η κορυφαία της καριέρας μου.

 

Πώς ήταν η διετία που πέρασες απ’ την Ομόνοια;

Και στην Ομόνοια πέρασα καλές στιγμές. Έχω όμως και κακές να θυμάμαι, όμως αυτές είναι παντού. Θυμάμαι τον εαυτό μου να δουλεύει πάρα πολύ καθημερινά, γιατί δεν είχα πολύ χρόνο συμμετοχής. Είχα πανηγυρίσει και τότε ένα πρωτάθλημα. Ήταν δύο δύσκολα χρόνια για εμένα. Παρά το ενδιαφέρον από άλλες ομάδες τότε, πήγα στην Ομόνοια, όπου με είχαν «παραμερισμένο». Με την έννοια όμως, όπως γινόταν με όλους τους μικρούς τότε. Θυμάμαι τότε ήταν μαζί και ο Στάθης (σ.σ Αλωνεύτης), όπως και άλλοι νεαροί που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στην Ομόνοια. Ήταν όμως στο περιθώριο, πράγμα που συνεχίζει να γίνεται ακόμη με τον Κύπριο ποδοσφαιριστή, ειδικά τους νεαρούς. Γενικώς ήταν μία ιδιαίτερη εμπειρία για μένα το πέρασμα από αυτή τη μεγάλη ομάδα.

Πώς προέκυψε η μεταγραφή στον Πανιώνιο;

Μετά την επιστροφή μου στον Άρη, στην 3η χρονιά που έληγε το συμβόλαιο μου και προς το τέλος μίας καλής σεζόν  (σ.σ. το 2006-07 όταν ο Άρης έμεινε στην Α’ κατηγορία μετά από χρόνια) ζήτησα κάποια έξτρα χρήματα. Δεν θα πω αριθμό γιατί θα γελά η Κύπρος όλη με το ποσό που ζήτησα τότε. Δηλαδή αν έπαιρνα πέντε ευρώ, ζήτησα έξι. Ήταν συμβολικό το ποσό. Η απάντηση τους ήταν να με αφήσουν εκτός ομάδας ως τιμωρία για 2 μήνες γιατί ζήτησα μία μικρή αύξηση, ενώ ήμουν αρχηγός της ομάδας.

Στη συνέχεια και αφού άκουσα διάφορα, πήρα τα παπούτσια στο χέρι και ξεκίνησα να βρω ομάδα. Αφού είχα κάποιες επαφές στην Ελλάδα, με ζήτησε ο τότε προπονητής του Πανιωνίου Έβαντ Λίνεν να πάω στην Γερμανία να βρω την ομάδα και να μείνω μαζί τους δύο εβδομάδες. Αυτό έγινε τον Αύγουστο και για να μείνω σε φόρμα έπρεπε να κάνω κάτι από μόνος μου. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω για πρώτη φορά δημόσια τον Κώστα Ροσταντή που ήταν στο πλευρό μου και με βοήθησε πολύ. Στη Γερμανία πέρασα από τα δοκιμαστικά και μετά από ένα φιλικό με τον Ολυμπιακό Πειραιώς που πήγα αρκετά καλά, από ένα χρόνο συμβόλαιο τελικά κατέληξα να υπογράψω για τρία.

 

Η ζωή στην Ελλάδα πώς ήταν;

Είχα τρία χρόνια πολύ καλά στην Ελλάδα, απέκτησα εμπειρίες και με βοήθησε πολύ στη συνέχεια. Μου άρεσε πάρα πολύ η ζωή, αφού έχεις πολλές επιλογές για το τι μπορείς να κάνεις καθημερινά. Θα έλεγα πως η ζωή εκεί είναι πιο πολύ του χαρακτήρα μου, αν και εδώ στην Κύπρο μια χαρά περνώ. Και δεν είναι μόνο την καλή ζωή που πρέπει να δεις για την καριέρα σου, είναι και πολλά άλλα πράγματα, ιδίως όταν αφορά τον επαγγελματισμό – πρωταθλητισμό.

 

Δηλαδή θα άφηνες την Κύπρο και τη ζωή της, αν ερχόταν μία καλή πρόταση από Ελλάδα;

Δεν ξέρω αν θα άφηνα την Κύπρο και συγκεκριμένα την ΑΕΛ για να πάω σε μία ομάδα στην Ελλάδα. Αν και τελειώνει το συμβόλαιο μου τον Μάιο και μέχρι τώρα που μιλάμε δεν έχω καμία επαφή από την ΑΕΛ, δεν μου έχει μιλήσει κανείς. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, θέλω να είμαι ήρεμος και να συγκεντρώνομαι στους στόχους που έχει η ομάδα. Όταν έρθει η ώρα, θα συζητήσω πρώτα απ’ όλα με την ΑΕΛ για το μέλλον μου και απ’ εκεί πέρα αν δεν πάει κάτι καλά, τότε θα αρχίσω να αναζητώ κάτι άλλο. Αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο, είμαι ευχαριστημένος στην ΑΕΛ, αγωνίζομαι σε μία μεγάλη ομάδα με πρωταγωνιστικούς στόχους, όπως άλλωστε είναι το όνειρο του κάθε ποδοσφαιριστή.

 

Τι ακριβώς σημαίνει για σένα ΑΕΛ;

Η ΑΕΛ πλέον είναι σαν την οικογένεια μου, το δεύτερο μου σπίτι. Όλη μέρα την σκέφτομαι και είναι όλα γύρω από αυτήν. Σε πιο μεγάλες γραμμές είναι ιδεολογία, δεν είναι απλώς μία ομάδα. Αν ψάξεις λίγο την ιστορία και τον κόσμο της, γι’ αυτούς είναι σαν θρησκεία. Όταν λένε θρησκεία το εννοούν. Πιστεύουν μόνο στην ΑΕΛ. Δεν μπορείς να μην σε επηρεάσει αυτό το πράγμα και να μην το σκέφτεσαι. Όλα τα πιο πάνω βέβαια ισχύουν και για τους περισσότερους συμπαίκτες μου.

 

Κεφάλαιο εθνική…

Έχουμε απαίτηση δηλαδή απ’ την Εθνική; Θυμάμαι τα τελευταία δύο χρόνια, είχε παιχνίδια που απ’ τους 25 παίκτες της αποστολής οι 20 παίκτες δεν έπαιζαν στις ομάδες τους και υπήρχε γκρίνια γιατί δεν κερδίζαμε. Παίζαμε, π.χ. την Ελβετία που οι παίκτες της είναι βασικοί στις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Βλέπουν την Ελλάδα που έχει μία οργάνωση 15 χρόνων. Νομίζουν ότι είναι μία εθνική από 11 παίκτες που μάζεψαν πρόσφατα και αγωνίζονται και πάνε καλά; Πρέπει οι διεθνείς να παίζουν στις ομάδες τους. Σε διαφορετική περίπτωση καλύτερα να μην παίζουμε. Πώς να ανταγωνιστούμε σε ψηλό επίπεδο;

Επίσης, πώς να ανταγωνιστώ, όταν αυτός ο τόπος δεν νοιάζεται για την εθνική ομάδα; Πολλές φορές παίζει η Εθνική και παίρνω την εφημερίδα, και είναι στην τελευταία σελίδα. Όχι πως φταίει η εφημερίδα, αλλά ο τόπος. Αυτός την έκανε να τη βάζει στην  τελευταία σελίδα. Εγώ έχω «τσακωθεί» με πολλούς φίλους, όταν τους ρωτούσα αν θα πάνε να δούνε την Εθνική και μου έλεγαν «μα την εθνική;». Αν δεν πας να δεις αυτή, ποια θα δεις; Την ομάδα σου και μόνο;

Είχε παιχνίδια που παίζαμε, παράδειγμα με την Ισλανδία που είναι στην άλλη μεριά του κόσμου και είχε παραπάνω κόσμο από εμάς. Είχαμε εμείς ένα και αυτοί 20. Θεωρώ ότι ως χώρα πρέπει να μας ενοχλήσει αυτό το πράγμα. Αντί να ακουγόμαστε δυνατά στην έδρα μας, είναι ησυχία.

Να μην πάμε και στο άλλο άκρο που όταν κάποιος διεθνής παίρνει την μπάλα ακούει συνθήματα υπέρ ή κατά του απ’ την κερκίδα, ανάλογα με το ποια ομάδα υποστηρίζουν αυτοί. Το ίδιο ισχύει και με τους διεθνείς που τα ακούνε όταν παίζουν με τις ομάδες τους στο πρωτάθλημα. Πρέπει να αγκαλιαστεί ο Κύπριος διεθνής και η Εθνική, αν θέλουμε να έχουμε Εθνική.

 

Κάτι που πολλοί προτάσσουν ως λόγο που δεν παρακολουθούν την Εθνική είναι οι Κυπριοποιήσεις…

Κοίτα, αυτό δεν είναι κάτι άγνωστο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τρανό παράδειγμα η Εθνική Γερμανίας. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Όταν υπάρχει κάποιος Κύπριος ποδοσφαιριστής εκεί που μπορεί να σε βοηθήσει και δεν τον καλείς γιατί θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον ξένο, ναι εκεί υπάρχει θέμα. Όταν όμως ένας ποδοσφαιριστής είναι 7-8 χρόνια στην Κύπρο, στην ουσία έχει γίνει Κύπριος και του δίνεις υπηκοότητα για να βοηθήσει την Εθνική, τότε εκεί θεωρώ ότι δεν είναι κακό. Νοουμένου όμως ότι δίνεις την απαιτούμενη σημασία και στον Κύπριο παίχτη. Εκεί όμως που κανείς Κύπριος δεν παίζει στην ομάδα του και Κυπριοποιείς επίτηδες ξένους για την Εθνική, τότε διαφωνώ. Κάνε τότε μία Εθνική με 11 ξένους και παίζε με αυτούς.

 

Το αρχηγιλίκι πώς το χειρίζεσαι; Ποιες οι ευθύνες;

Ο αρχηγός δεν είναι μόνο το περιβραχιόνιο. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, ιδίως στην ΑΕΛ και στις μεγάλες ομάδες. Πρώτα απ’ όλα είσαι το άτομο που βλέπουν οι υπόλοιποι και ακολουθούν. Δηλαδή, αν για παράδειγμα εγώ βγαίνω κάθε μέρα έξω και ένας συμπαίκτης μου κάνει το ίδιο και του κάνουν παρατήρηση, θα απαντήσει πολύ εύστοχα «μα ο αρχηγός μου είναι κάθε μέρα έξω, θα μου πεις εμένα;». Το ίδιο και στο παιχνίδι και παντού. Ο αρχηγός είναι το δεξί χέρι του προπονητή σε πολλά θέματα. Είναι το άτομο που θα πάρει την τελική απόφαση σε κάποια περίπτωση διχασμού. Είναι το άτομο που θα πει κάποια πράγματα σε μία κακή ή και καλή στιγμή, για να μην ξεφύγει η κατάσταση. Βοηθά τους συμπαίκτες του σε ότι χρειαστούν. Πρέπει να είσαι το σωστό και καλό παράδειγμα γιατί οι άλλοι θα ακολουθούν. Είναι πολλά πράγματα ο αρχηγός και πολλές φορές φταίει περισσότερο απ’ τους άλλους, σε μία κακή στιγμή ή ένα κακό αποτέλεσμα. Τώρα το πώς το χειρίζομαι, η αλήθεια είναι ότι, είναι ένα συνεχές βάρος. Σκέφτομαι συνέχεια ότι πρέπει να είμαι ο καλύτερος σε κάθε παιχνίδι. Εκτός του ότι είμαι περήφανος και είναι τιμή μου να είμαι αρχηγός σε μία ομάδα με ιστορία όπως την ΑΕΛ, το βάρος είναι μεγάλο. Είναι όμως αυτό που λέμε ένα… όμορφο, ωραίο βάρος.

 

Αν δεν τρέχεις στο γήπεδο ή στο βοηθητικό, που αλλού σε βρίσκουμε τελευταία;

Όταν δεν έχω τα πιο πάνω, θα χαλαρώσω σπίτι, θα πιω ένα καφέ, θα ασχοληθώ με τα σκυλιά μου που τους έχω τεράστια αδυναμία ή θα πάω για ιππασία, ένα σπορ που με χαλαρώνει πολύ. Περνώ και αρκετές ώρες στην κουζίνα. Τις άλλες ώρες θα βρεθώ με φίλους και οικογένεια. Δεν παίζω play station εγώ (γέλια).

 

Μία πρόταση για τους πολιτικούς μας;

Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί, γιατί αν υπήρχαν θα υπήρχε και σωστή πολιτική. Υπάρχουν συμφέροντα, μπόλικο ψέμα. Ότι ακούμε και βλέπουμε είναι ένα καλοστημένο ψέμα για τα μάτια του κόσμου. Δεν μας λένε ποτέ την αλήθεια. Τσακώνονται δήθεν για να πιστέψουμε ότι υπάρχουν δύο και τρεις παρατάξεις. Για μένα υπάρχει μία. Θεωρώ ότι έπρεπε να σέβονται περισσότερο τη χώρα. Πρέπει να καταλάβουν ότι αντιπροσωπεύουν όχι μόνο ένα λαό, αλλά και την ιστορία του και πολλά άλλα.

 

Μία κουβέντα για τη νεολαία μας;

Θεωρώ ότι είναι η τελευταία που φταίει. Ο νέος από πού θα μάθει; Από το μεγαλύτερο. Όταν υπάρχει η υπερπροστασία απ’ το γονιό, τι να περιμένεις; Έχει αλλάξει πάρα πολύ η συμπεριφορά των νεότερων σε θέματα σεβασμού, ενώ βλέπεις και παιδιά των 10 – 12 χρόνων να συμπεριφέρονται και να ντύνονται λες και είναι 18. Είναι καιρός οι οικογένειες να σκέφτονται λίγο πιο σωστά για τα παιδιά τους και ας τα αφήσουν να σκεφτούν και λίγο από μόνα τους. Όχι όλα έτοιμα στο πιάτο, γιατί μία ζωή έτσι θα τα περιμένουν. Και αυτό άλλωστε έχει μεγάλο αντίκτυπο σε διάφορους τομείς της ζωής τους.