Η Δέσποινα Κωνσταντίνου στο φιλέ του Lions-Radio

Αποδέχθηκε την πρόσκληση μας με ευχαρίστηση και χαμόγελο, δέχθηκε να απαντήσει σε κάθε ερώτηση που της θέσαμε και ήταν πολύ φιλική.  Η Δέσποινα Κωνσταντίνου αγωνίζεται στην πετοσφαιρική μας ΑΕΛ και της χτυπήσαμε την πόρτα για να μας μιλήσει τόσο για την πετοσφαιρική ΑΕΛ αλλά και για την πετόσφαιρα γενικότερα.  Η Δέσποινα είναι κόρη του Αντώνη Κωνσταντίνου και της Ρούλας Κατσαμπή, δύο ανθρώπων που έγραψαν ιστορία στην Κυπριακή πετόσφαιρα.  Μεγαλωμένη από παιδί μικρό στα γήπεδα, πάντα με αφοσίωση και αγάπη για το άθλημα που λατρεύει η Δέσποινα είναι ένας άνθρωπος απλός, ταπεινός, ετοιμόλογος και προπάντων παθιασμένος με το βόλεϊ.

Δέσποινα μου να σε ευχαριστήσουμε ολόψυχα που αποδέχθηκες την πρόσκληση του www.lions-radio.com.  Είναι πραγματικά τιμή μας.

L-R: Δέσποινα αρχικά θα θέλαμε να ξεκινήσουμε με το πως άρχισες να ασχολείσαι με την πετόσφαιρα;

Δ.Κ: Ξεκίνησα να ασχολούμαι στην ηλικία των 9 ετών λόγω της μητέρας και του πατέρα μου που έπαιζαν βόλεϊ.  Είχα κάνει μια παύση για ένα χρονικό διάστημα όταν έφυγα για σπουδές, 4 χρόνια.  Όταν όμως επέστρεψα πίσω το 2008 ξεκίνησα ξανά και φτάνουμε μέχρι σήμερα.

L-R: Εκτός από το Βόλεϊ με τι άλλο ασχολείσαι, έχεις ολοκληρώσει κάποια σπουδή;

Δ.Κ: Είμαι τελειωμένη νηπιαγωγός και δασκάλα, έχω ολοκληρώσει δύο πτυχία και δουλεύω σε ένα ιδιωτικό νηπιαγωγείο.

L-R: Προέρχεσαι από μια ‘’πετοσφαιρική’’ θα λέγαμε οικογένεια, η μητέρα και ο πατέρας σου ήταν παλιοί αθλητές της πετόσφαιρας και συνεχίζεται σήμερα εσύ και η αδερφή σου.

Δ.Κ: Ναι όντως, ήταν παλιοί πετοσφαιριστές και εγώ και η αδερφή μου το συνεχίζουμε. Ο Πατέρας μου σήμερα είναι προπονητής της Δερύνειας, η μητέρα μου είναι στις νεάνιδες της ΑΕΛ. Η Μανωλίνα βρίσκεται στην Ελλάδα, πήγε στον Παναθηναϊκό και τώρα αγωνίζεται στον Ολυμπιακό.

L-R: Έχεις την τιμή όπως συνηθίζουμε να λέμε να αγωνίζεσαι με τη φανέλα της ΑΕΛ, της ομάδας που έχει τους περισσότερους τίτλους από κάθε άλλη που υπάγεται στο σωματείο μας. Πως είναι να αγωνίζεσαι για την ιστορική αυτή ομάδα

Δ.Κ: Από τη μέρα που γεννήθηκα είμαι στο γήπεδο λόγω των γονιών μου, είδα από κοντά την ΑΕΛ να γράφει την ιστορία που έχει σήμερα.  Να σκεφτείτε τότε που η μητέρα μου ήταν παίκτρια – προπονήτρια στην ΑΕΛ ακόμα και τα μαθήματα μου τα έκανα στο γήπεδο.  Γνώρισα την ιστορία και εγώ, η Άντρη Ιορδάνους για παράδειγμα που είμαστε συμπαίκτριες, οι άλλες συμπαίκτριες που παίζαμε παλιά μαζί -ανέφερα την Άντρη γιατί παίζουμε μαζί ακόμα- μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει ΑΕΛ, τι είναι να παίζεις για την ΑΕΛ.  Μπορούμε να καταλάβουμε την ιστορία και την ιδεολογία της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού.  Ακόμα και οι αντίπαλες ομάδες όταν η ΑΕΛ μπαίνει στο γήπεδο την αντιμετωπίζουν σαν ΑΕΛ, τη Βασίλισσα, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται και έτσι πρέπει να δουλεύει.  Οι τίτλοι που έχει η πετόσφαιρα της ΑΕΛ τα λέει  όλα, η δεύτερη ομάδα σε τίτλους απέχει πολύ από τους δικούς μας.

L-R: Πέρσι αν και η ομάδα μας δε θεωρείτο φαβορί κατάφερε εν τέλει να πάρει το πρωτάθλημα.  Πως καταφέρατε μια τέτοια μεγάλη επιτυχία;

Δ.Κ: Πέρσι ήμασταν πολύ δεμένη ομάδα ίσως η πιο δεμένη στο πρωτάθλημα και νομίζω πως αυτό μας βοήθησε.  Το καλό κλίμα που είχαμε στην ομάδα ήταν αυτό που μας χάρισε και τον τίτλο του πρωταθλήματος.  Πέρσι παίζαμε με μια πολύ καλή Ανόρθωση, και ένα αρκετά καλό Απόλλωνα και τελικά τα καταφέραμε.  Οι τελικοί ήταν όλοι σπουδαία παιχνίδια αλλά σε γενικές γραμμές παίχτηκε ένα πολύ καλό πρωτάθλημα πέρσι.

L-R: Φέτος νομίζεις πως μπορούμε για το πρωτάθλημα;

Δ.Κ: Θεωρώ ότι μπορούμε για το πρωτάθλημα απλά εμείς σε σύγκριση με τις άλλες ομάδες δεν έχουμε τρίτη ξένη όπως πέρσι.  Φυσικά ήρθε στην ομάδα η Θέλμα η οποία αγωνίζεται κανονικά στη θέση του Λίμπερο όμως στην ομάδα μας παίζει ακραία, ήταν και πέρσι στην ομάδα αλλά φέτος παίζει σε άλλη θέση.  Το ότι έχουμε μια επιλογή λιγότερη από πέρσι δε με κάνει να πιστεύω πως φέτος δε μπορούμε για το πρωτάθλημα, η Ανόρθωση και ο Απόλλωνας είναι εξίσου καλές ομάδες . Το καλό είναι ότι τον Απόλλωνα τον κερδίσαμε στην έδρα μας με 3-0, χάσαμε όμως στην έδρα μας από την Ανόρθωση με 0-3.  Θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και θα παλεύουμε σε κάθε παιχνίδι και ελπίζω να τα καταφέρουμε.

L-R: Μίλα μας λίγο για τους ευρωπαϊκούς αγώνας που έδωσε και θα δώσει η ομάδα μας φέτος;

Δ.Κ: Νομίζω ήταν η πρώτη χρονιά που ο αντίπαλος ήταν στα μέτρα τα δικά μας, συνήθως όσες φορές περνούσαμε αγωνιζόμασταν με πολύ δύσκολες ομάδες από χώρες όπως η Ουκρανία, η Σιβηρία που έχουν πολύ ψηλές κοπέλες.  Η Σλοβάκικη ομάδα απαρτιζόταν κυρίως από νεαρές πετοσφαιρίστριες, παίχτηκαν δύο πολύ καλά παιχνίδια και δίκαια περάσαμε στην επόμενη φάση.  Τώρα θα αγωνιστούμε με την Ιταλική Πιασέντζα την οποία αντιμετώπισε και ο Απόλλωνας και έχασε 3-0.  Είναι μια πολύ καλή ομάδα, εμείς θα το παλέψουμε και ότι βγει.

L-R: Η άποψη σου για την Κυπριακή πετόσφαιρα, σε ποιο επίπεδο βρισκόμαστε;

Δ.Κ: Ίσως να κατεβήκαμε επίπεδο από τα προηγούμενα χρόνια νομίζω λόγω της κρίσης και πλέον είναι χαμηλότερα τα μπατζετ των ομάδων.  Το θέμα με το βόλεϊ είναι ότι τέσσερεις ομάδες πρωταγωνιστούν, θα ήταν καλύτερα αν για παράδειγμα πρωταγωνιστούσαν  περισσότερες ομάδες, θα υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός, πιο αμφίρροπες αναμετρήσεις και θα ήταν ένα πιο εντυπωσιακό πρωτάθλημα. Το βόλεϊ είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα αλλά δυστυχώς δεν το παρακολουθεί πολλής κόσμος για να το ζήσει ή να αφιερώσει χρόνο για να παίξει και να το καταλάβει.

L-R: Θα θέλαμε να μας μιλήσεις για ένα ευαίσθητο θέμα, για την Κύπρια πετοσφαιρίστρια, βλέπουμε πως οι Κύπριες που ασχολούνται με το άθλημα είναι πολύ λίγες.  Ποια η άποψη σου;

Δ.Κ: Γενικά δεν αγωνίζονται πολλές κύπριες πετοσφαιρίστριες σήμερα και οι ομάδες σήμερα χρειάζονται τις Κύπριες πετοσφαιρίστριες.  Νομίζω πως κάθε ομάδα χρειάζεται ανθρώπους που θα δραστηριοποιηθούν και θα ψάχνουν να στελεχώσουν τις ακαδημίες, να μπαίνουν στα σχολεία και να βρίσκουν ψηλά κορίτσια και να τους δείξουν κάποια πράγματα.  Γιατί μια κοπέλα που είναι ψηλή με όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά που χρειάζονται για το βόλεϊ ίσως να μη ξέρει ότι μπορεί να τα καταφέρει με το άθλημα ή να μην υπάρχει κάποιος να την ωθήσει να ασχοληθεί με το άθλημα.  Άρα πρέπει να υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι θα ξεκινήσουν να ψάχνουν να βρουν νεαρές παίχτριες για να στελεχωθούν οι ακαδημίες οι οποίες θα είναι και το μέλλον της γυναικείας ομάδας.  Θεωρώ αν γινόταν αυτό η Κύπρια πετοσφαιρίστρια θα είχε ένα πιο αισιόδοξο μέλλον στην πετόσφαιρα.

L-R: Πόσο δύσκολο είναι για μια νεαρή Kύπρια πετοσφαιρίστρια να καθιερωθεί σε μια ομάδα σε σύγκριση με παλαιότερα;  Χάνονται πολλές κύπριες μέχρι να φθάσουν στην πρώτη ομάδα;

Δ.Κ: Υπήρξε ένα διάστημα που οι κανονισμοί επέτρεπαν στις ομάδες να φέρνουν μεγάλο αριθμό πετοσφαιριστριών από ξένες χώρες , εκείνο τον καιρό χάθηκαν οι Κύπριες πετοσφαιρίστριες μιας και αγωνίζονταν ξένες επί το πλείστο στις ομάδες.  Στη συνέχεια όταν άλλαξε ο κανονισμός ξανά οι Κύπριες είχαν ήδη χαθεί, άρα όταν ξεκινά μια παίκτρια και στα 17-18 παίρνουν ξένες και δεν έχει ευκαιρία να αγωνιστεί σίγουρα θα χαθεί.  Πιστεύω πως το όριο που υπάρχει σήμερα με τις τρεις ξένες δίνει την ευκαιρία και σε μικρότερες να αγωνιστούν και να καθιερωθούν.  Είναι κάτι που οι μικρότερες πρέπει να εκμεταλλευτούν και γενικά οι ομάδες πρέπει να αποδεχθούν το γεγονός ότι οι Κύπριες πετοσφαιρίστριες θα χρειάζονται πάντα στις ομάδες και αν θέλεις να στήσεις μια δυνατή ομάδα με μέλλον πρέπει να ξεκινήσεις να φέρνεις κορίτσια στις ακαδημίες να τα δουλεύεις και να τα ετοιμάσεις για να αγωνιστούν στη πρώτη ομάδα.

L-R:Έχουμε μάθει πως φέτος γίνεται μια αρκετά καλή προσπάθεια με τις ακαδημίες.

Δ.Κ: Πάντα γινόταν προσπάθεια στην ΑΕΛ απλά θεωρώ ότι η ΑΕΛ σαν βασίλισσα του βόλεϊ έχει τόσα χρόνια μεγάλης ιστορίας και αυτή την ιστορία πρέπει να την κρατήσουμε.  Για να την κρατήσουμε πρέπει να δουλέψουμε και για σωστή δουλειά χρειάζονται κάποια χρόνια.  Να πάρεις κοπέλες που θα ξεκινήσουν απ’ τις ακαδημίες, να πάνε στις παγκορασίδες, στις κορασίδες, στις νεανίδες να έχουν παιχνίδια επάνω τους ούτως ώστε να μπορούν να μπουν μέσα στη γυναικεία ομάδα.

L-R: Η κ. Ρουξαντόγιου ασχολείται από δύο πόστα στην ομάδα μας, σαν παίκτρια και σαν προπονήτρια, πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει;

Δ.Κ: Ο διπλός της ρόλος είναι πολύ δύσκολος, αλλιώς βλέπεις το παιχνίδι από έξω σαν παρατηρητής κι’ άλλο να το ζεις σαν παίκτης.  Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παίκτης – προπονητής αλλά η ομάδα είναι δεμένη, υπάρχει ένα πολύ καλό κλίμα ανάμεσα στις παίκτριες και με αυτό τον τρόπο βοηθούμε και την ίδια.

L-R: Είσαι και διεθνείς με την Εθνική Κύπρου, μίλα μας λίγο γι’ αυτό;

Δ.Κ: Φέτος έχουμε ΑΜΚΕ (αγώνες μικρών κρατών Ευρώπης). Το καλό με την Εθνική είναι ότι κάνουμε προπονήσεις και κρατάμε τη φυσική μας κατάσταση σε καλό επίπεδο.  Είναι μια πολύ καλή εμπειρία η Εθνική, κάνουμε ταξίδια για αγώνες σε άλλες χώρες και αποκτάς πολλές εμπειρίες.

L-R: Ποια η άποψη σου για το ρόλο που παίζει η παρουσία του κόσμου στα παιχνίδια σας;

Δ.Κ: Ο κόσμος μπορεί να κερδίσει παιχνίδια μόνος του και αυτό φάνηκε απ’ όσες φορές ήρθε κόσμος στο γήπεδο έβαλε πίεση στον αντίπαλο, μας βοήθησε να ανεβούμε ψυχολογικά και να πιέσουμε τον αντίπαλο.  Νομίζω όσες φορές ήρθε κόσμος στο γήπεδο δε χάσαμε παιχνίδι.  Συγκεκριμένα πέρσι στο τελικό του πρωταθλήματος, είχαμε τόσο καιρό να δούμε κόσμο στο γήπεδο που μόλις αντιληφθήκαμε την παρουσία του νοιώσαμε πολύ διαφορετικά, τους νοιώθαμε δίπλα μας, μας υποστήριζαν και μας ωθούσαν να κερδίσουμε κάθε πόντο.  Ήταν πολύ ωραίο αίσθημα για τον παίκτη ότι κάποιος υπολογίζει τον και ήρθε να το δει, να του φωνάξει και  να σταθεί δίπλα του.  Νομίζω αν δεν είχαμε τον κόσμο πέρσι μπορεί και να μην παίρναμε το πρωτάθλημα γιατί βρισκόμασταν και πίσω με 1-2, ισοφαρίσαμε και πήρα με τον τίτλο στο tie break.   Ο κόσμος αν έρθει στο γήπεδο δεν υπάρχει περίπτωση να μην του αρέσει, είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα και τους έχουμε ανάγκη να είναι δίπλα μας.

L-R: Πως βλέπεις το μέλλον της Κυπριακής πετόσφαιρας;

Δ.Κ: Παρατηρούμε πως ο κόσμος άρχισε να φεύγει από τα γήπεδα, αναπολούμε παλιά πόσο κόσμο είχε για παράδειγμα το παλιό Σολομωνίδης ενώ τώρα τις περισσότερες φορές παίζουμε σε άδεια γήπεδα.  Και δυστυχώς αν κάποτε σταματήσει εντελώς ο κόσμος να έρχεται στο γήπεδο, θα χαθεί το ενδιαφέρον και θα είναι ανούσιο πλέον και για εμάς.

L-R: Μας ανέφερες το παλιό Σολομωνίδης, αγωνίστηκες μέσα σ’ αυτό;

Δ.Κ: Βεβαίως, ήταν απίστευτη ατμόσφαιρα που δημιουργείτουν τότε.  Έρχονταν φίλοι, οικογένειες, συγγενείς γέμιζε το γήπεδο.  Επειδή πολλές φορές όταν ήμουν στις νεάνιδες, παίζαμε πριν τις γυναίκες και ερχόταν ο κόσμος έβλεπε και εμάς.  Πάντα βλέπαμε πόσος κόσμος ερχόταν να δει τις γυναίκες και αγωνιούσαμε πότε θα πάμε και εμείς στην πρώτη ομάδα.

L-R: Ποια στοιχεία θεωρείς ότι πρέπει να έχει μια παίκτρια να μπορέσει να αγωνιστεί στα γήπεδα της πετόσφαιρας;

Δ.Κ: Σίγουρα πρέπει να έχει ύψος, είναι ένα άθλημα που δε χρειάζεται τεράστια αντοχή.  Θέλει γρήγορες κινήσεις, ευελιξία, άλμα.  Να είσαι ήρεμος στο παιχνίδι σου να παίζεις με καθαρό μυαλό.  Στη πορεία κάθε παίκτης εξελίσσεται.

L-R: Πες μας λίγα λόγια για το δικό σου ρόλο στο γήπεδο, ποια η ιδιαιτερότητα της θέσης σου;

Δ.Κ: Ο πασαδόρος για να το εξηγήσω πιο απλά είναι κάτι σαν τον playmaker στην καλαθόσφαιρα, διοργανώνει το παιχνίδι.  Από τα χέρια του πασαδόρου περνά όλο το παιχνίδι. Με λίγα λόγια εγώ πρέπει να διανέμω το παιχνίδι με καθαρό μυαλό, πρέπει να επεξεργάζεσαι συνεχώς το παιχνίδι και να σε συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος συνεχώς στη δουλειά σου γιατί αν αφαιρεθεί ο πασαδόρος  θα είναι δύσκολο για την ομάδα μετά να παίξει.  Η θέση του πασαδόρου χρειάζεται καθαρό μυαλό και ηρεμία, να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις  ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα.

L-R: Το δικό σου μέλλον πως το βλέπεις;  Θα ασχολήσουν ποτέ με την προπονητική όπως οι δύο οι δύο σου γονείς;

Δ.Κ: Το σκεφτόμουν η αλήθεια το τελευταίο διάστημα μετά από ένα beach Volley camp της ομοσπονδίας  που πήγε πολύ καλά και πραγματικά ήταν κάτι που μου άρεσε και με έκανε να σκεφτώ ότι θα ήταν καιρός να αρχίσω να κάνω κάποια μαθήματα περί προπονητικής.  Είναι κάτι που θα με ενδιέφερε πάντως γιατί μ’ αρέσει η επαφή με τα παιδιά, λόγω και του επαγγέλματος μου και σε συνδυασμό με το βόλεϊ που είναι τρόπος ζωής για μένα. Είναι κάτι που θα με χαροποιήσει ιδιαίτερα.

L-R: Θα θελες να μας πεις δύο λόγια για τη μικρή σου αδερφή, τη Μανωλίνα;

Δ.Κ: Η Μανωλίνα ξεκίνησε από την ΑΕΛ από μικρή, έπαιξε και στις γυναίκες.  Πέρσι έφυγε για σπουδές στην Αθήνα, τον πρώτο χρόνο αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό και έπιασε μετεγγραφή για τον Ολυμπιακό.  Πολύ θετικό είναι ότι αγωνίζεται και παίρνει εμπειρίες σε ένα πρωτάθλημα πιο ψηλού επιπέδου από το δικό μας και αν τελειώνοντας τις σπουδές αποφασίσει να επιστρέψει θα είναι μια πολύ καλή προσθήκη για την ομάδα μας.

L-R: Ένας πιστός υπηρέτης της ΑΕΛ και της πετόσφαιρας έφυγε πριν ένα περίπου χρόνο, ο Κ. Κώστας Κλεοβούλου, ο φροντιστής της ομάδας σας.

Δ.Κ: Ο Κ. Κώστας κοιμόταν και ξυπνούσε και ήταν ΑΕΛ, είχε πολύ πάθος για την ΑΕΛ αλλά και για το βόλεϊ, τον θυμούμαι από τότε που ήμουν πολύ μικρή.  Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα στον τελικό του μπάσκετ των γυναικών με αγκάλιασε και μου είπε «Άτε τωρά πρωτάθλημα και στο ποδόσφαιρο» αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από το στόμα του.  Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Κ. Κώστα, φάνηκε η απουσία του.  Ήξερε τη κάθε μια μας ξεχωριστά, γνώριζε τι θέλαμε, τι χρειαζόμαστε, πάντα ήταν στο πάγκο δίπλα μας με πάθος.  Μας αγαπούσε και μας πρόσεχε όπως και εμείς εκείνον. Μεγάλη η απουσία του Κύριου Κώστα.

L-R: Κλείνοντας τι θα ήθελες να πεις σ’ αυτούς που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη;

Δ.Κ: Το έχω πει πολλές φορές, είμαι πολύ περήφανη που αγωνίζομαι στην ΑΕΛ. Θα ήθελα να πω στο κόσμο να δώσει μια ευκαιρία στο βόλεϊ και να το γνωρίσει, θα το εκτιμούσαμε όλες οι παίκτριες πάρα πολύ.  Να έρθει στο γήπεδο να γνωρίσει τις παίκτριες της ΑΕΛ αλλά και το άθλημα. Έχουμε ανάγκη τον κόσμο, το θέλουμε δίπλα μας και θεωρώ ότι όποιος έρχεται στα ματς του βόλεϊ περνά καλά και το απολαμβάνει.  Να κοπιάσουν στις 8 του Γενάρη στον αγώνα μας με την ΑΕΚ θα χρειαστούμε τη στήριξη τους για να πάρουμε τη νίκη.