Όταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης, υποτασσόταν στο Κλουβί!
Επί τη ευκαιρία της κατάκτησης της φετινής Euroleague από την Φενερμπαχτσέ η στήλη “Αναδρομή στο Παρελθόν” επιχειρεί σήμερα ένα νοσταλγικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Ένα ταξίδι που ξυπνά θύμησες του ένδοξου παρελθόντος μιας μεγάλης βασίλισσας που έγραψε ιστορία μα σήμερα δε θυμίζει σε τίποτα τον παλιό της εαυτό.
Ήταν 9 Νοεμβρίου του 2005 λοιπόν…
Η καλαθοσφαιρική μας ΑΕΛ αγωνιζόταν στο Κλουβί σε έναν από τους δυσκολότερους που είχε δώσει μέχρι τότε, κόντρα σε ένα από τα μεγαθήρια της Ευρώπης, τη Φενέρμπαχτσε. Εκτός από τον προυπολογισμό της η τουρκική ομάδα ήταν και αήττητη στη διοργάνωση ενώ τη προηγούμενη χρονιά είχε αγωνιστεί στο Final 4.
Το κλουβί από νωρίς κατάμεστο, 3000 και πλέον λέοντες πήραν θέση και άρχισαν να στηρίζουν την ομάδα με συνθήματα που δονούσαν τα τσιμέντα. Το σκορ του πρώτου δεκαλέπτου φανέρωνε το πως οι έμπειροι και ταλαντούχοι αντιπάλοι δεν ανέμεναν τέτοιο πατατράκ αφού έχαναν με 10 πόντους. Κάνεις δεν ανέμενε σκορ δεκαλέπτου 24-14.
Ο κόσμος δεν κόπαζε, το γήπεδο γινόταν όλο και πιο καυτό, εκείνο που προσκύνησαν δεκάδες ευρωπαικοί συλλόγοι, όμως με αντίπαλο τη Φενέρ των εκατομμυρίων τα πράγματα γίνονταν πολύ δύσκολα. Το ημίχρονο έστειλε την ομάδα μας στα αποδυτήρια με προβάρισμα 4 πόντων. Ο πίνακας έγραφε 43-39 και εμείς αρχίσαμε να το πιστεύουμε ακόμη περισσότερο.
Το δεύτερο ημίχρονο υπήρξε πραγματικά ακατάλληλο για καρδιακούς, ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι με την ομάδα μας να εντυπωσιάζει με τις αντοχές της. Το τρίτο δεκάλεπτο έκλεισε με την αντίπαλη ομάδα μπροστά 2 πόντους και απέμεναν άλλα 10 λεπτά, μια τελευταία περίοδος για να ολοκληρωθεί ο αγώνας που από νωρίς φάνηκε πως μπορούσαμε να κτυπήσουμε.
Το τέταρτο δεκάλεπτο η ομάδα μας μπήκε μέσα αποφασισμένη, ο κόσμος πήρε το σύνθημα, οι καλαθοσφαιριστές μας έβγαζαν φωτιές, κάθε καλάθι και ζητωκραυγάσματα, κάθε ρυμπάουντ και πανικός. Η ομάδα μας βρισκόταν πίσω με 80-81, έμεναν ορισμένα δευτερόλεπτα, δε γίνεται, δε χάνεται αυτό το παιχνίδι, ο χρόνος κυλούσε, η ΑΕΛ είχε την κατοχή, η ΑΕΛ μας είχε την μπάλα … κατευθύνθηκε προς τον Χλεμποβίσκι που βρίσκόταν κλεισμένος στη γωνία, ο Χλεμποβίσκι δεν είχε επιλογή, ο Χλεμπιβίσκι σηκώθηκε στον αέρα, η μπάλα έφυγε από τα χέρια του η κόρνα ακούγεται παράλληλα με τον ήχο που κάνει το δυκτάκι αλλά κανείς δεν άκουσε, η μπάλα περνάει από το δύκτι και το καλάθι είναι μέσα στα πλαίσια του χρόνου. ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕΤΡΑΕΙ!
Η ΑΕΛ κερδίζει με 82-81 και στο γήπεδο γίνεται ένα μπάχαλο, ένας πανικός, τρέχουν όλοι και πανηγυρίζουν με τους καλαθοσφαιριστές μέσα στο παρκέ. Ο υψηλόσωμος Μάικ Μακτόναλτ με ένα μόνιμο χαμόγελο, ο Άλεξιτς δεν το πίστευε, ο Φράγκι Κίνγκ που ήταν ένας ίσως ο καλύτερος σκοράροντας 22 πόντους έμοιαζε να τα ‘χει χαμένα. Ο Χλεμποβίσκι πνίγηκε στις αγκαλιές των οπαδών της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού, στις αγκαλιές των οπαδών της Βασίλισσας. Το θάρρος του την ώρα που η μπάλα έκαιγε έδωσε μια ιστορική νίκη σκοράροντας το νικητήριο καλάθι.
Η ομάδα που πέτυχε το ακατόρθωτο, η ομάδα που πολεμήθηκε από κάθε εφημερίδα και κάθε ομοσπονδία τους ανάγκασε την επομένη που δεν ένιωσαν ούτε στο ελάχιστο όσα νιώσαμε εμείς να γράφουν δημοσιεύματα με κραυγαλέους τίτλους και μεγάλα κίτρινα γράμματα. Η ΑΕΛ ποτέ δεν ήταν όλης της Κύπρου όπως έγραψε μια εφημερίδα, η ΑΕΛ ανήκε και ανήκει στον λαό της, στον υπέροχο κόσμο της που χωρίς αυτόν θα ήταν σαν κάθε άλλη ομάδα στον κόσμο.
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό απ’ εκείνο το βράδυ αλλά και τα στατιστικά του αγώνα:
Το ρόστερ και τα στατικά της ομάδας μας:
Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή καμία φορά, πως αξιοποίησε η μια ομάδα τις επιτυχίες της και φέτος, το 2017 βγήκε στο ψηλότερο βάρθρο της Ευρώπης ενώ η ΑΕΛ μας, η Βασίλισσα ενός μικρού νησιού αφέθηκε να πέσει στη Β’ Κατηγορία και οι ένδοξες στιγμές του παρελθόντος της να μοιάζουν παραμύθι. Ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος που σου σακατεύει την καρδιά.