«Έξι ολόκληρες φορές…» -Π.Σ-
Με συνήθισαν δύο μικρά διδυμάκια να μου λένε το σκορ του προηγούμενου αγώνα της ΑΕΛ με το που με έβλεπαν. Κάθε φορά έτρεχαν κοντά μου, κι’ αν χάναμε έπιαναν την ανάλογη φάτσα για να μου πουν το αποτέλεσμα. Μήνες τώρα το ίδιο, αν κερδίζαμε μου το φώναζαν δυνατά έτσι να το χαρούμε.
Ήρθαν την περασμένη βδομάδα, διστακτικά, λυπημένα -κι’ ας λένε πως δεν είναι με την ΑΕΛ- για να μου πουν πως χάσαμε το κύπελλο. Πως «εφάμεν» τέσσερα. Λες και δεν το ήξερα και θα το μάθαινα για πρώτη φορά, κούρνιασαν έτσι κοντά μου να μου το πουν με τρόπο.
Τ’ αγκάλιασα τα παιδιά και γονάτισα στο ύψος τους, «Ξέρετε ρε μάγκες πόσους τελικούς της ΑΕΛ πήγα και έφυγα ηττημένος;» είπα χαμογελώντας. Όταν έμαθαν τον αριθμό έμειναν με το στόμα ανοικτό. «Έξι ολόκληρες φορές έφυγα χάνοντας το Κύπελλο σε τελικό, έξι. Μα είμαι με την ΑΕΛ ακόμα. Δεν άλλαξα και ούτε πρόκειται. Δεν την αγάπησα γιατί παίρνει συνέχεια πρωταθλήματα και κύπελλα».
Και τους ρωτώ «Εξάλλου από τη υλικό είναι το κύπελλο ξέρετε;» Κάπου εκεί άρχισαν να με κοιτάνε περίεργα.
Ποτέ δεν με ένοιαξε το υλικό φίλε. Αυτό που ήθελα να καταλάβουν είναι πως η αγάπη είναι μέσα μας, δυνατότερη απ’ οποιοδήποτε χειροπιαστό υλικό. Το μέταλλο εκείνο που έχουμε μες τη ψυχή μας. Αν η αγάπη σου χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια, δε χρειάζεται να σου επιστραφεί καμία επιβράβευση.
Αυτή είναι η περηφάνια του να είσαι ΑΕΛ.
Μια περηφάνια που πληγώθηκε από ορισμένα άτομα, τα οποία ξεκίνησαν ένα ανούσιο πετροπόλεμο φέρνοντας τους ρόμποκοπ στην κερκίδα για να κτυπήσουν οικογένειες, παιδιά και κόσμο που δεν τον έφτανε η στεναχώρια του, τον έδειραν κιόλας ΑΝΑΙΤΙΑ.
Πάλεψα σε οδοφράγματα και αναχώματα αρκετές φορές, υποστήριξα αυτά που πιστεύω με κάθε τρόπο και θα το ξανάκανα 1002 φορές χωρίς κανένα φόβο. Αλλά όταν αποφασίζεις να επιτεθείς σε ανώμαλους οι οποίοι την βρίσκουν να δέρνουν κόσμο και έχουν όπλα, εξαρτήσεις και ωραίο μισθό στην τράπεζα τέλος του μήνα γιατί έδειραν πολλούς, επιβάλλεται να σκεφτείς πριν δράσεις.
Όταν ξεκινάς ένα «πόλεμο» βρίσκεις λόγο, εμείς δεν είχαμε κανένα λόγο. Δεύτερον, σκέφτεσαι τον διπλανό σου, τον πίσω και τον μπροστά σου. Δε φέρεσαι ανεξέλεγκτα, όταν σφίξουν τα πράγματα την κάνεις και μετά αφήνεις παιδιά, γυναίκες και άτομα που δεν έκαναν οτιδήποτε να τρώνε το ξύλο. Αυτό είναι τουλάχιστον εγωιστικό. Αν εσένα δε σε νοιάζουν οι δικοί σου μην περιμένεις να ενδιαφερθούν οι απάνθρωποι με τις κουκούλες, τα κράνη, τα ρόπαλα και τα χημικά γι’ αυτούς.
Γίναμε μάρτυρες αρκετές φορές της αυθαίρετης βίας από την αστυνομία, αλλά είδα με τα μάτια μου κοριτσάκι να τις τρώει με μίσος στο κεφάλι και 12 χρόνο να κλωτσοκοπείται, αρκετά άτομα έφαγαν της χρονιάς τους γιατί φορούσαν κίτρινα και ήταν σε λάθος κερκίδα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δόθηκε ένα μεγάλο άλλοθι για να περάσουν την κάρτα οπαδού.
Μετά τον λιπόθυμο έξω από το γήπεδο, βρήκα ένα παππού που με το ζόρι μπορούσε να περπατήσει για να πάει στο αυτοκίνητο εκείνου που τον πήρε στο γήπεδο, πήγαινα μπροστά για να ελέγχω για τυχόν χημικά μην τα εισπνεύσει, σιγά σιγά, βήμα βήμα. Συνοδεία μας οι βρισιές των μπάτσων. Μετά από αρκετά λεπτά τα καταφέραμε.
Το ότι έχουμε το θάρρος να παραδεχόμαστε κάποια από τα λάθη που έγιναν, πράγμα ασυνήθιστο σ’ αυτό τον τόπο, δε σημαίνει ότι μπορείτε να μας αποκαλείται όπως θέλετε. Οι υπερβολές και οι γελοίες θεωρίες από δημοσιογραφίσκους που προσκυνούν το χρήμα, τ’ αφεντικά και τις γραβάτες, χωρίς τιμή και ίχνος αξιοπρέπειας να λείπουν.
Υ.Γ1 Αυτό που καταδικάζεται τη βία και το παίζεται καθώς πρέπει, αλλά όταν πρόκειται για βία που ασκείται από την αστυνομία δίνεται συγχαρητήρια, να το ψάξετε…
Υ.Γ2 Μπάτσοι, πολιτικοί δημοσιογράφοι δεν έχετε κανένα λόγο να κοιμάστε ήσυχοι.
Θα έγραφα πως σ’ αγαπώ … παντοτινά, αδιάκοπα και άπειρα.
Αλλά εννοείται.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Π.Σ