…και όλα αυτά που έζησα εγώ -Π.Σ-

 

Το κείμενο τούτο γράφτηκε ξημερώματα Πέμπτης(24/4/2015),
με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο στο χαρτί…

Πάει ξενύχτησα πάλι, που να με πάρει ο ύπνος με τέτοια απίστευτη μέρα που είχα.  Δε θέλω να σε κουράσω αδερφέ μου, γι’ αυτό δε σου γράφω συχνά, ίσως εσύ να με βαρέθηκες ή ίσως εγώ να νιώθω πως δεν αξίζω το χρόνο σου, μπορεί και τα δύο.  Δεν θα ήθελα να γράψω για να γράψω όπως αυτούς που σε «ενημερώνουν» και παραπλανούν, να σου δώσω να πάρεις κάτι, όχι μοναχά να κλέψω την ώρα σου.

Δε σου κρύβω πως ανησυχώ και φοβάμαι φίλε, πολύ.  Βλέποντας το Μάριο να φέρνει τους ποδοσφαιριστές μπροστά στην κερκίδα δάκρυσα, τέτοιο πάθος, τέτοια δύναμη ψυχής πάει καιρός να δούμε.  Πόσο μάλλον τέτοιες κινήσεις σεβασμού προς τον κόσμο της ΑΕΛ που τόσα χρόνια βρίσκεται ατάραχος στις επάλξεις.  Δε φοβάμαι πως θα χάσω άλλο ένα τελικό,  δεν φοβάμαι τέτοια πράγματα.  Φοβάμαι πως θα μας υποτάξουν οι νόμοι και το σύστημα.

Κάθε φορά που βλέπω τον κόσμο να πανηγυρίζει, να φωνάζει «γκολ», «όχι», «ΙΣΟΒΙΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ», σκέφτομαι το μετά.  Μετά την έναρξη της κάρτας οπαδού τι θα γίνει;  Ποιοι και πόσοι θα αντέξουν να μην υποταχτούν και να γίνουν έρμαια στις ορέξεις του κάθε Ιωνά για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και να φτάσουμε στην ανατροπή του φασιστικού νομοσχεδίου;  Kι’ αν ο κόσμος αντισταθεί και πει όχι, τι θα απογίνει η ΑΕΛ χωρίς τον κόσμο της;

Γι’ αυτό την αγάπησα και την αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ, χωρίς τον κόσμο ίσως σβήσει, μπορεί και όχι αν οι εμπλεκόμενοι τη θεωρούν μια συμφέρουσα επιχείρηση.  Πόσο ειρωνικό;  Η αγάπη μας, εκείνη που σχηματίζαμε σε άσπρα φανελάκια τον κύκλο με τα τρία γράμματα με μαρκαδόρους και γράφαμε πίσω τα ονόματα μας, γιατί δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε φανέλα της, να θεωρείται για κάποιους επιχείρηση.  Μοντέρνο ποδόσφαιρο σου λέει, αν θέλεις.  Ρε εγώ θέλω να παίζουμε για τις ιδέες μας γίνεται; Κάποιος θα γελά τώρα, τι είναι οι ιδέες, η συνείδηση και η αξιοπρέπεια μπρός στα χρήματα.

Είναι πολλά που τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Ίσως να είμαι εγώ το πρόβλημα που απ’ τα γεννοφάσκια μου έμαθα να είμαι ρομαντικός.  Μα κι’ αν το κρατάω ακόμα αυτό οφείλεται σ’ εκείνην.  Εκείνη που με ανάγκασε μη σκύβω, να σέβομαι και να παλεύω ακόμα κι’ όταν είμαι πεσμένος κάτω.  Που μου έμαθε πως αν δε φωνάξω, αν δε ματώσω δε πρόκειται να βγω νικητής,  κι’ ακόμα τη στιγμή εκείνη που θα μείνω κάτω, να θυμηθώ όσα περάσαμε, τη διάσπαση, το ’96, τους χαμένους τελικούς, τα κλεμμένα, να νιώθω την καρδιά να πάλλεται και να σηκώνομαι.

Ανησυχώ, φοβάμαι και θλίβομαι πως οι στιγμές που ζούμε τώρα, ίσως να είναι οι τελευταίες επάνω στα τσιμέντα και τις κερκίδες.  Αυτά που έγιναν χθες, ίσως δε τα ζήσουν ούτε δουν ποτέ τα παιδιά μας.

Ο νόμος βρίσκεται ήδη σε ισχύ και εμείς πολύ αδύναμοι μπροστά του, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, δακρυγόνα χωρίς λόγο πια και τα στοιχεία μας σε ιδιωτικές εταιρείες.  Συνειδητά και με βάρος στην καρδιά, έλαβα την απόφαση να μη συμμετείχω σε κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα συνεχίζοντας την αποχή για την κάρτα οπαδού, χωρίς να τραβήξω κανένα μαζί μου, χωρίς να θέλω να επηρεάσω ή να πείσω κάποιον.

Όταν διαφωνώ με κάτι, διαφωνώ ολοκληρωτικά, δε μπορώ να συμμετέχω σε κάτι που διαφωνώ.  Δε μπορώ να το ξεχάσω, δε μπορώ να το περιποιηθώ, δε μπορώ να το ντύσω με όμορφα περιτυλίγματα ούτε να το βάλω κάτω από το χαλί.  Αυτός είμαι και τα συναισθήματα που νιώθω κάθε φορά που σφυρίζεται η σέντρα και είμαι μακριά δεν μπορώ να σου τα περιγράψω με λέξεις, αδιάκοπο παρών τόσα χρόνια, κατάθεση καρδιάς και ψυχής σε κάθε πέταλο.  Αλλά με την καμία δε πρόκειται να συμβιβαστώ με τους νόμους, την τρομοκρατία, την κρατική και ψυχολογική βία ξεπουλώντας ιδέες και ιδανικά για το χατίρι κανενός Ιωνά και κανενός αρχιμαφιόζου που θέλει να ελέγχει τις απολαύσεις και τα Σ/Κ μας.  Η εξουσία αποφάσισε, μα για τον εαυτό μου ας μου επιτρέψετε να αποφασίζω μόνο εγώ.  Εξάλλου ελέγχοντας τα θέλω μας καθοδηγούν με αυτό το τρόπο και εμάς.

Με ρωτάγανε τ’ αδέρφια μου αν θα σπάσω την αποχή για ένα και μόνο παιχνίδι, τον τελικό.  Η αλήθεια είχα εκμυστηρευτεί εξ’ αρχής πως σε τυχόν τελικό θα παρευρεθώ γιατί πρόκειται να είναι ο τελευταίος  της ζωής μου μετά την κάρτα.  Να ζήσω όσα επιθυμούμε όλοι μας, ένα γαμημένο κύπελλο που πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας το έπαιρναν.  Αυτή τη φορά ας το σηκώσουμε στον ουρανό κι’ ας αρχίσει η Λεμεσός να φλέγεται 26 μέρες όπως τότε στο πρωτάθλημα.

Ακόμα δεν είμαι βέβαιος ούτε έχω αποφασίσει, μα αν θα ζω για την επόμενη ζωή μου, τον ίδιο βασανιστικό πόνο ακούγοντας το σφυρί της σέντρας απ’ το ραδιόφωνο ή από την τηλεόραση θα πάω στον 6ο συνεχόμενο πατώντας παύση σε όσα με προβληματίζουν για το μέλλον …

Κλείνω με κάτι που είπε ο Χρονής Μίσσιος «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό…»

Υ.Γ1 Το σεβασμό μου σε κάθε λιονταρίνα και κάθε λιοντάρι που κατέθεσαν τη ψυχή τους στην ανατολική.

Υ.Γ2 Καλό ταξίδι αδερφέ μας Πέτρο.

Υ.Γ3 Η αγάπη για την ΑΕΛ είναι μεγαλύτερη από τα κελιά και τις «εκκλησιές» που θέλουν να μας τσουβαλιάσουν.

Υ.Γ4 ΑΕΛ για μένα σημαίνει Αγάπη Έρωτας Λατρεία, μα και Αγ(ι)άπη Ελευθερία

Υ.Γ5 Και ίσως ο μικρός που τραγουδώντας με έκανε να ανατριχιάσω περπατώντας έξω από ένα σχολείο να είχε απόλυτο δίκαιο.  «ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΕΓΩ, ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΩ». 

Η ΑΕΛ είναι παντού, είναι ιδέα ελεύθερη που πλανιέται στους ουρανούς της Λεμεσού.

Ευχαριστώ για το χρόνο σου αδερφέ μου.  Π.Σ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *