ΑΧ ΑΕΛ ΜΟΥ … ΤΙ ΛΑΟΣ!

Με το που είδαμε τον κόσμο στο κλειστό, ανατρέξαμε 20 και βάλε χρόνια πίσω όπου τα τσιμέντα ήταν πολυτέλεια άλλων αφού εμείς μάθαμε να χοροπηδούμε πάνω στις ξύλινες κερκίδες του Σολομωνίδης, μαζί χόρευε και η καρδιά μας.  Με τα χρόνια το κλειστό κατάφερε να γίνει σε εμάς αλλά και στις νεότερες γενιές το σπίτι όπου έφερνε χαμόγελα και ελπίδα.  Όταν δηλαδή η ποδοσφαιρική ΑΕΛ σε πότιζε δηλητήριο, η καλαθοσφαιρική ομάδα ήταν εκεί να σε γιατρέψει, η βασίλισσα ήταν εκεί να μας γιατρέψει.

Εκείνες τις ημέρες μας θύμισε η σημερινή, ο παθιασμένος κόσμος να μαζεύεται από νωρίς, να μην χωράει και να στριμώχνεται στις κερκίδες, η αγωνία όλη την ημέρα, το άγχος, οι φωνές, το πάθος και η ψυχή για την ιδέα της.

Οι αντίπαλοι καλαθοσφαιριστές έβλεπαν με θαυμασμό, οι εκφωνητές κι όσοι τρίτοι εργάζονταν στο γήπεδο παραμιλούσαν συνεχώς για τον κόσμο της ΑΕΛ και τον παλμό που βγάζει μέσα στο κλουβί.  Δυστυχώς μας λυπεί που σήμερα δεν τα καταφέραμε κι αυτός ο κόσμος πάλι ήπιε το γνωστό, πικρό ποτήρι της ήττας και της απογοήτευσης.  Μετά από καιρό η Βασίλισσα κατάφερε να επιστρέψει σε τέτοιο επίπεδο, ο κόσμος να ξεχειλίζει το γήπεδο και να της ζητά να σηκώσει την κούπα.

Στο τέλος, παρά την ήττα, ο κόσμος χειροκρότησε την ομάδα της Κάλιας Παπαδοπούλου βλέποντας πόσο σπουδαία δουλειά γίνεται από την προπονήτρια μας αλλά και από την ομάδα.  Δεκάδες πυρσοί άναψαν και ο κόσμος στάθηκε περήφανος στα τσίμεντα που μεγάλωσε και τώρα μεγαλώνει τα παιδιά του, ύψωσε την γροθιά του και την ύμνησε, μόνο δάκρυα και ανατριχίλα μπορεί να νιώσει κανείς βλέποντας την περηφάνια που διακατέχει τον κάθε ΑΕΛίστα και την κάθε ΑΕΛίστρια. 

Δεν υπάρχουν άλλοι στον πλανήτη, να είστε περήφανοι.
Του χρόνου … ”ΦΕΡΤΟΟΟΟΟ ΦΕΡΤΟΟΟΟ”.